De watersnood van 1953, meestal aangeduid als de Watersnoodramp of Februariramp en aanvankelijk ook wel als Sint-Ignatiusvloed of Beatrixvloed, voltrok zich in de nacht van zaterdag 31 januari op zondag 1 februari 1953.[1][noot 1][noot 2] De ramp was het gevolg van een combinatie van zware storm uit noordwestelijke richting, met een ongunstig daarmee samenvallend tijdstip van vloed en springtij. Het water in de trechtervormige zuidelijke Noordzee steeg daardoor tot extreme hoogte. Te Hoek van Holland, IJmuiden en Harlingen werd de hoogste waterstand in 100 jaar gemeten, respectievelijk 3m40, 3m85 en 3m85 hoger dan normaal. Het gevolg was dat veel dijken overspoeld werden en doorbraken. Hele eilanden en landstreken inclusief steden en dorpen raakten overstroomd; dit leidde tot veel slachtoffers en grote schade.
Het aantal doden bedroeg 1836 in Nederland, 307 in het Verenigd Koninkrijk, 224 op zee, waaronder 133 bij het vergaan van een Engelse veerboot en 28 in België. De ramp was aanleiding voor de ontwikkeling van een sterk verbeterde kustverdediging met zware stormvloedkeringen. Het meest ingrijpend zijn de Deltawerken in Nederland, terwijl in Engeland onder meer de Thames Barrier en een stormvloedkering in de rivier Hull zijn gebouwd.

Karakteristieken Oorzaken
Een stormvloed kan aan de kust extra gevaarlijk zijn, als hij samenvalt met de vloed, of nog erger, met een springvloed, het tweewekelijkse getij waarin het verschil tussen hoog- en laagwater het grootst is. De (spring)vloed wordt dan verhoogd met de stormvloed. Dit was de oorzaak van de watersnood van 1953. Op zaterdag 31 januari stond er bij de Orkney-eilanden boven Schotland een storm met orkaankracht. Deze zware noordwesterstorm ontwikkelde zich in de loop van de dag over de volle lengte van de Noordzee en stuwde het water in de trechtervormige Noordzee op tot recordhoogte. In de avond en nacht was er sprake van een langgerekt stormveld uit noordwest tot noord, de gevaarlijkste richting. Bovendien duurde de storm erg lang, De Kooy bij Den Helder meldde zowel op de 31e als op de 1e een daggemiddelde windkracht 8. In Nederland begaven de dijken in het Deltagebied het op veel plaatsen en liepen een groot deel van de provincie Zeeland, de Zuid-Hollandse eilanden en delen van West-Brabant onder water. Zo werd Nederland in de nacht van zaterdag 31 januari op zondag 1 februari 1953 getroffen door een van de grootste natuurrampen uit zijn geschiedenis, de grootste zelfs sinds 1570 (derde Allerheiligenvloed).

Y: Wat ik nu ga schrijven …. Laat me even niet los nu…
Dus ik ga ook niet beweren, dat het zo is…
Zoals je ziet op de foto, zijn het 6 van die staven aan elke kant
6 Links en 6 Rechts = 66
Nu komen we dus één 6 te kort … Waar zit die ander 6 nu ??
Overal op het internet praten ze in elke kopstuk alleen over 1953
En NIET over 1 Februari 1953
Als je het getal 1953 gaat doen in de getallen Kom je uit op dit …
1 + 9 + 5 + 3 = 18 = 1 + 8 = 9
Dan zijn we nog steeds niet aan die 6 Maar….
Ga je de 9 in een mirror doen… Kom je wel uit op die 6En voila …. 666

59 GEO-ENGINEERING Dit was dus 5 en halve maand voor de waternoodramp in Zeeland wat gebeurde op 31 januari 1953 , Weersverandering in Devon 1952 – Overstromingen na stortregens doodden 35 mensen en verwoestten in 1952 het halve dorp Lynmouth, suggereerde het leger dat het zo’n geslaagd experiment was dat het halve dorp werd weggevaagd. Veel van de originele documenten met betrekking tot dit experiment zijn verdwenen. Voor en tijdens de zondvloed waren er vliegtuigen boven te horen cirkelen terwijl een dikke mist over het dorp neerdaalde. Weerswijziging Operatie Cumulus – Lynmouth 1952 Overstromingen – VK Militair verantwoordelijk ,

Hierin wordt ook verteld over een wapen om watergolven te kunnen produceren en dat ze ook al tijdens de wo2 hadden kunnen doen maar besloten gewoon bommen te gebruiken , maar ze dit niet lang na de wo2 wel hebben gebruikt ? Zeeland ???????? , NASA Het einde van de mensheid gelekt document 2013,

Nederlandse regering was medeschuldig aan de vele slachtoffers van de Watersnoodramp in 1953.

Door de geallieerde bombardementen in de herfst van 1944 op Duitse Bunkers om de toegang naar Antwerpen veilig te stellen, hadden de toch al in slechte staat zijnde Zeeuwse dijken het nog eens extra zwaar te verduren gekregen. Na de bevrijding vonden talrijke deskundigen, waaronder dr. ir. Johan van Veen, dan ook dat de dijken met spoed hersteld moesten worden, want een ramp lag op de loer. Maar daar was op dat moment geen geld voor omdat de koloniale oorlog in Nederlands-Indië ruim 830 miljoen gulden per jaar kostte.

In september 1948 werd er zelfs 2 miljard gulden voor uitgetrokken. Dus het herstel van de dijken moest nog maar even uitgesteld worden, vond de regering, want het wingewest Indië moest koste wat het kost behouden blijven.

Na bijna vijf jaar vergeefse strijd werd Nederlands-Indië op 27 december 1949 officieel de Republiek Indonesië. Maar nu moesten de meer dan 125.000 Nederlandse soldaten nog naar Nederland worden vervoerd. En ook dat kostte een kapitaal. Pas medio 1951 was het troepentransport afgerond.

En waar de deskundigen al jaren voor gewaarschuwd hadden werd bewaarheid toen tijdens een hevige storm in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 de nog steeds niet herstelde dijken doorbraken. Een groot deel van Zeeland, West-Brabant en de Zuid-Hollandse eilanden liep onder water, waarbij meer dan 1800 mensen en duizenden dieren verdronken. 100.000 mensen verloren hun huis en bezittingen. Opgeofferd om Nederlands koloniale wingewest te behouden. Ook het dagblad De Waarheid was die mening toegedaan. Volgens die krant had de ramp niet hoeven te gebeuren wanneer de dijken waren verhoogd, maar het herstel van het koloniale gezag werd voor de ‘wederopbouw’ blijkbaar van groter belang geacht.