In de video kun je zien hoe Galen een berg hoog radioactief uranium van zijn handpalm aflikt en een brok plutonium doet ontbranden in een douche van vlammend stof. De man dronk ook reactorkoelwater voor zijn plezier en zwom graag in het zwembad om te ontspannen. Hij spijkerde ook de keldervloer van zijn eigen huis vol met genoeg radioactief materiaal om elke geigerteller de schaal te doen ontspringen en zo de angstzaaierij rond radon in die tijd te weerleggen.
Galen vermoedt dat de voorschriften en de angstzaaierij rond radioactieve materialen bedoeld zijn om te voorkomen dat kernenergie op grote schaal wordt toegepast in lokale, kleinschalige buurt/thuisreactoren. Galen wijst er ook op dat heet nucleair “afval” effectief kan worden omgezet in een veilige energiebron door thermionische conversie, wat de manier is waarop het navigatie-netwerk van Amerikaanse onderzeeërs van energie werd voorzien. De warmte die het afgeeft kan ook worden gebruikt om huizen veilig te verwarmen.
Hij wijst erop dat nucleair “afval” ruwweg 10 miljoen dollar (in dollars van 1986) per ton waard is als het zou worden opgewerkt om de bruikbare isotopen te verzamelen, zodat al dit gepraat over pogingen om het te begraven een schijnvertoning is. Hij zegt dat de energiebedrijven al het afval vasthouden met de bedoeling de plutonium-termijnmarkt te bespelen. Het “afval” zou bovengronds kunnen worden opgeslagen in reeds bestaande gebouwen die aan alle wettelijke eisen voldoen, zonder dat er van die schandalige basaltmijnen in de bergen hoeven te worden gegraven. De enige reden die hij kan bedenken voor deze ondergrondse kelders is om lichamen/bewijsmateriaal te verbergen dat de staat niet aan het licht wil brengen.
In de kern zegt hij dat de federale controle over nucleair materiaal gaat over het behouden van macht en controle over de massa’s door het ontzeggen van zelfvoorzienende energiebronnen. Het is duidelijk dat als iemand een eigen energiebron had die goedkoop en efficiënt was, hij voor niets op het “net” aangesloten hoefde te zijn. Het elektriciteitsnet is het controlenetwerk dat onze heersers gebruiken om ons onder de duim te houden.
Hij zegt ook dat Three Mile Island een opzettelijk gecreëerde ramp was, en dat een kernsmelting zich niet diep in de Aarde kan smelten.

Update 2/2/2013:
Vanmorgen merkte ik dat er een groot aantal hits kwam van maxkeiser.com in verband met dit artikel. Ik zal hier reageren op het artikel van Ms. Herbert.
Ten eerste, ik ben een libertariër en ik ben geen volgeling van Ayn Rand. Rand geloofde in het concept van de dwingend gefinancierde staat, terwijl mensen zoals ik dat niet doen. Het is onmogelijk voor een beschaafde samenleving om te bestaan waarvan de regering gebaseerd is op massale diefstal en de heerschappij van de menigte. Het fundament zelf van onze moderne staat hangt af van het gebruik van geweld om middelen te onttrekken aan zijn eigen onderdanen, voor het gewin van bureaucraten en speciale belangengroepen. De staat creëert geen rijkdom en kan dat ook niet. De staat kan alleen middelen herverdelen die al eigendom zijn van en geproduceerd worden door de mensen over wie hij regeert.
Door de dreiging met geweld van de staat, hebt u geen keuze over het betalen van de oorlog in Afghanistan. U hebt geen keuze om te betalen voor de oorlogen in Libië, Irak, Panama, Korea, Vietnam, Grenada, Somalië, Bosnië, enzovoort, enzovoort. Je hebt geen keuze om te betalen voor nucleaire wapens. Je hebt geen keuze om te betalen voor afluisterprogramma’s van de NSA die je eigen communicatie in de gaten houden. Je hebt geen keuze over het betalen voor bureaucratische stripper feesten. U hebt geen keuze over het betalen voor bank bailouts ter waarde van tientallen triljoenen dollars. Je hebt geen keuze over ALLES. Zoals de schrijver Robert Heinlein ooit zei: “Er is geen ergere tirannie dan een man te dwingen te betalen voor iets wat hij niet wil, alleen maar omdat jij denkt dat het goed voor hem zou zijn. “
Verder verwerp ik het idee dat ideeën “eigendom” kunnen zijn. Rand was een groot voorstander van auteursrecht en patenten, en veel van haar werk draait eigenlijk om die concepten. De meeste academische libertariërs, zoals ik, verwerpen deze visie. Het Center for the Study of Innovative Freedom heeft een aantal goede academische artikelen over dit onderwerp voor degenen die geïnteresseerd zijn.
Daarnaast geeft deze video een goed kort overzicht van hoe een staatloze samenleving zou werken. Voor een meer diepgaande analyse van de staatloze samenleving waarin zaken als de politie en het leger aan de orde komen, is het essay Chaos Theory van Robert Murphy een goede plaats om uw vragen beantwoord te krijgen.
Dus, met deze mythes ontkracht, laten we verder gaan met het artikel zelf. U zult merken dat wanneer ik een punt maak, ik de term “hij zegt” gebruik. Hoewel ik de argumenten van Galen overtuigend vind, heb ik me niet erg verdiept in het onderzoek over dit onderwerp. En ik pleit er zeker niet voor dat mensen uranium gaan consumeren voor de kick. Nergens suggereer ik dat. Ik geef alleen maar informatie waar anderen misschien dieper op in willen gaan.
En in tegenstelling tot Herberts ongefundeerde bewering, stierf Galen niet vroegtijdig aan leukemie. Hij stierf aan leeftijd gerelateerde complicaties op 82 jarige leeftijd.
Als de auteur van dit artikel niet zo’n reactionair was, zou ze misschien de moeite hebben genomen om wat onderzoek naar het onderwerp te doen om te zien hoe nauwkeurig Galen’s beweringen waren, voordat ze er de spot mee dreef. Dit hoofdstuk uit The Nuclear Energy Option, geschreven door Bernard L. Cohen van de Universiteit van Pittsburgh, bevestigt in grote lijnen de beweringen van Galen in de video.

“We gaan ons nu richten op de vraag waarom het publiek zo irrationeel bang is geworden voor straling. De belangrijkste reden is waarschijnlijk de overdreven berichtgeving over straling door televisie, tijdschriften en kranten. Het voortdurend horen van verhalen over straling als een gevaar gaf mensen de onbewuste indruk dat het iets was om zich zorgen over te maken. In een poging om deze overdekking te documenteren, heb ik het aantal vermeldingen in de New York Times Information Bank over verschillende soorten ongevallen opgevraagd en deze vergeleken met het aantal dodelijke slachtoffers per jaar van deze ongevallen in de Verenigde Staten. Ik deed dit voor de jaren 1974-1978 om het ongeval op Three Mile Island, dat meer verhalen dan gewoonlijk opleverde, niet mee te rekenen. Gemiddeld waren er 120 vermeldingen per jaar over auto-ongevallen, waarbij jaarlijks 50.000 Amerikanen om het leven komen; 50 vermeldingen per jaar over industriële ongevallen, waarbij 12.000 doden vallen; en 20 vermeldingen per jaar over verstikkingsongevallen, waarbij 4.500 doden vallen; merk op dat voor deze ongevallen het aantal vermeldingen, dat ruwweg de hoeveelheid krantenaandacht vertegenwoordigt, ongeveer evenredig is met het dodental dat ze veroorzaken. Maar voor ongevallen met straling waren er iets van 200 vermeldingen per jaar, ondanks het feit dat er al meer dan tien jaar geen enkel dodelijk slachtoffer is gevallen bij een stralingsongeval.
Van alle ongeveer honderd incidenten die eerder in dit hoofdstuk zijn besproken en waaraan veel ruchtbaarheid is gegeven (met uitzondering van het ongeluk bij Three Mile Island), bedroeg de totale straling die alle betrokkenen hebben ontvangen niet meer dan 10.000 mrem. Aangezien we slechts één sterfgeval ten gevolge van kanker verwachten bij elke 4 miljoen mrem, is er veel minder dan 1% kans dat er ooit ook maar één sterfgeval ten gevolge van al die incidenten samen zal zijn. Gemiddeld was er bij elk van deze incidenten, waaraan veel ruchtbaarheid is gegeven, minder dan 1 kans op 10.000 dat er één dode zou vallen, maar om de een of andere reden kregen zij meer aandacht dan andere ongevallen waarbij dagelijks gemiddeld 300 Amerikanen om het leven kwamen en tienmaal zoveel ernstig gewond raakten. De hoeveelheid aandacht voor stralingsincidenten stond dus zeker niet in verhouding tot het werkelijke gevaar.”

27-jun-2012 Bron: Libertarian News