Over de hele wereld misbruiken regeringsleiders de coronapandemie om de vrijheden en rechten van de burgers verder in te perken. Bovendien heeft de pandemie het voorbije jaar de systematische ongelijkheid blootgelegd en aangetoond hoe nationale belangen boven internationale samenwerking primeren, zelfs in een crisis van wereldproporties. Zo leidde de pandemie in de hele wereld tot meer verdeeldheid, discriminatie en onderdrukking.

Die toename van verdeeldheid, discriminatie en onderdrukking is geen ver-van-ons-bed-show. De impact op de mensenrechten is aanzienlijk, op het feit dat de regering te kort schoot in het garanderen van onder meer het recht op leven en gezondheid. Mensen die al in een maatschappelijk, juridisch, medisch of fysiek kwetsbare positie zaten, kregen ook nu de zwaarste klappen. Denk aan de woonzorgcentra waar bewoners én personeel aanvankelijk aan hun lot overgelaten werden. Ook bij de handhaving van de coronamaatregelen door de politie. De organisatie verwijst onder meer naar disproportioneel geweld en etnisch profileren. De wereldwijde schendingen van de mensenrechten gaan van ontoereikende beschermingsmaatregelen tot regelrechte leugens en misleiding verspreiden. “Sommige regeringsleiders proberen verstrekkende noodmaatregelen ter bestrijding van COVID-19 te normaliseren, terwijl een groep kwaadwillige machthebbers nog een stap verder gaat: in plaats van mensen te beschermen, grijpen zij de gelegenheid aan om hun machtspositie te versterken ten koste van de rechten en vrijheden van burgers.” Het zijn vooral bevolkingsgroepen die het al moeilijk hadden, zoals etnische minderheden, vluchtelingen, oudere mensen en vrouwen, die buiten proportie door de pandemie getroffen worden, en dat “door de ongelijkheid die zich binnen en tussen staten heeft opgebouwd”. Daarnaast is het zo dat door de vrijheidsbeperkingen om de pandemie in te dijken het gender gerelateerd en huiselijk geweld toegenomen is.
De helden van het voorbije jaar waren de mensen in de gezondheidszorg die levens probeerden te redden en degenen die onderaan de loonladder essentiële diensten gaande hielden. Wreed genoeg werden de mensen die het meeste gaven in deze crisis, zelf het minst beschermd.
Tot slot hekelt het gebrek aan internationale solidariteit in de aanpak van de pandemie. De rijke landen kochten het grootste deel van het vaccinaanbod op en slaagden er niet in om farmaceutische bedrijven ertoe aan te zetten hun kennis en technologie te delen zodat het wereldwijde aanbod van Covid19-vaccins sneller kon worden uitgebreid. De enige uitweg uit deze puinhoop is via internationale samenwerking…
Bron: Knack