Robert Nesta Marley was een Jamaicaans reggae-artiest. Hij draagt de bijnaam The King of Reggae. Hij was een van de belangrijkste verantwoordelijken voor de doorbraak van reggae buiten Jamaica en gold tevens als belangrijk voorvechter van het rastageloof

Juda is een leeuwenwelp; Op de hoes van 1984’s best verkochte postume album “Legend” staat de foto van Bob Marley’s arm rustend op zijn kin, zijn wijsvinger tikkend op zijn onderlip.
Opvallend in zijn middelvinger is de emblematische Leeuw van Judah-ring die de overleden zanger in de laatste vijf jaar van zijn leven droeg en die naar verluidt toebehoorde aan de overleden Ethiopische keizer Haile Selassie I.
De ring draagt het koninklijke insigne van de late Ethiopische monarchie, een leeuw met een scepter. Er wordt gezegd dat het een kostbaar relikwie is dat fragmenten bevat van de ring van de Bijbelse koning Salomo.
De ring bleek een van Bob’s kostbaarste bezittingen te zijn geweest en ook het meest begeerde bij zijn dood in 1981.
Hoe kwam Marley, een man van boerenafkomst, aan zo’n ring die bij zijn dood zoveel leed, strijd en drama veroorzaakte?
In Catch A Fire, The life of Bob Marley, traceert Timothy White het verhaal van de koninklijke ring tot een droom die Bob had in Delaware in 1966 toen hij als hulpje in een Chrysler fabriek werkte.
Op een avond viel hij tijdens een rustpauze in het huis van zijn moeder op de sofa in slaap en had een droom die hem de volgende tien jaar zou blijven achtervolgen.
In de droom, vertelt White, kwam een kleine man gekleed in kaki en een oude fedora door de voordeur van het huis en ging naast de sofa staan.
De man stak zijn hand in zijn jasje en haalde er een zwarte ring uit met een insigne in reliëf, waarvan de dromerige jongen niet onmiddellijk kon achterhalen wat het was. Hij nam toen Bob’s hand en drukte hem in zijn wijsvinger met de woorden: “Dit is alles wat ik je te geven heb.”
Toen Bob’s moeder Cedella Booker van een boodschappenreisje kwam, trof hij zijn zoon versuft aan en probeerden ze er beiden achter te komen.
Voor de moeder, was het allemaal duidelijk. Ze ging gewoon naar boven en haalde een ring tevoorschijn die ze dacht gekregen te hebben van zijn vader, kapitein Norval Marley.
“Norval was een kleine man, net als jij, en hij kleedde zich op dezelfde manier. Hij heeft je nooit iets gegeven toen hij nog leefde, misschien wil hij dat je nu een zegen krijgt,” zei Ciddy tegen Bob.
Bob nam de ring aan maar vond hem niet mooi. White zegt dat hij hem aan het eind van de week afdeed en de moeder vertelde dat hij zich er ongemakkelijk bij voelde.
Fast forward naar 1977 met Bob die het muzikaal helemaal gemaakt heeft, Rasta geworden is en verbannen is naar Londen na een moordaanslag in Jamaica.
White zegt dat prominente Rasta’s in Londen hem in contact brachten met functionarissen van de Ethiopisch Orthodoxe Kerk. Van het een kwam het ander en al snel kreeg hij een audiëntie bij kroonprins Asfa Wossen.
Wossen was een zoon van Selassie, die ook in ballingschap in Londen woonde nadat zijn vader op 12 september 1974 was afgezet. Hij was korte tijd uitgeroepen tot de nieuwe keizer, een proclamatie die hij afwees, voordat de militaire junta de monarchie in maart 1975 afschafte.
Zijn vader, die Bob aanbad als Jezus-reïncarnatie, stierf in 1975 in de gevangenis. Bob weigerde te geloven dat de man-god was gestorven en bracht in plaats daarvan een single uit waarin hij zijn kinderen verzekerde dat “Jah leeft”.
In het lied drijft Marley de spot met “dwazen” die zeggen dat Rasta God dood is.
Tijdens de twee uur durende ontmoeting tussen Bob en Wossen, aldus White in zijn boek, sprak de kroonprins over zijn leven, verraad en over zijn overleden vader. Hij klaagde over de omstandigheden van zijn vaders dood.
“Toen Marley wegging, zei de kroonprins dat hij iets voor hem had. Dit behoorde toe aan Zijne Majesteit,’ zei hij, ‘jij bent degene die het moet dragen.’ Hij liet de Rasta een ring zien,” rapporteert White.
Hij zegt dat Bob met stomheid was geslagen. Het was de ring die hij in zijn droom in Delaware had gezien – een zwarte steen met de afbeelding van de leeuw van Juda.
Net als de man in de droom schoof de kroonprins hem in Bob’s wijsvinger en paste er perfect in. Naar verluidt zag de prins wat White beschrijft als “een mengeling van schrik en vreugde” in Bob’s gezicht en vroeg of er iets mis was.
Bob vertelde hem simpelweg dat een raadsel waar hij lang mee had geleefd, zojuist was opgelost. De LP die Bob dat jaar uitbracht, Exodus: Movement of Jah People, werd Time’s album van de eeuw, ook bekend als het album dat hem naar internationaal sterrendom stuwde.
Rond 1980 bezochten Selassie’s kleindochter en neef Bob in Miami. White zegt dat terwijl ze praatten in de woonkamer, Bob naar de ring wees en poseerde: “Dis was inderdaad de ring van Zijne Majesteit?”
De Ethiopiërs knikten en zeiden dat de overleden keizer de ring zijn hele leven had gedragen. White zegt dat Bob een tijdje zweeg en toen “zachtjes, nuchter, maar met een stem die trilde op een manier die Cedella nooit voor mogelijk had gehouden, zei hij: Weet je, soms brandt die ring mijn vinger, als vuur.
Later dat jaar verslechterde Bob’s gezondheid en de dokters gaven hem nog een paar maanden te leven. Hij zwierf rond in verschillende kankerklinieken voordat hij besloot naar Duitsland te vliegen voor een onorthodoxe behandeling aan het eind van het jaar.
Voordat hij naar Duitsland vertrok, zegt White, deed Bob de ring af en gaf hem aan zijn advocaat Diane Jobson om te bewaren. White zegt dat hij eerst overwoog de ring aan haar toe te vertrouwen om hem aan zijn oudste zoon David “Ziggy” te geven, maar hij trok de gedachte weg.
De ring zou later een heel drama veroorzaken bij het overlijden van Bob in mei 1981. White meldt dat Vernon Carrington, in de volksmond bekend als Profeet Gad, de oprichter van Twaalf Stammen van Israël waartoe Bob behoorde, had laten weten dat als Bob zou sterven hij de ring graag zou willen hebben.
Hij zegt dat Gad een niet aflatende campagne voerde om de ring te bemachtigen “vanaf het moment dat Bob stierf tot de laatste minuten voordat hij in zijn kist werd verzegeld.” De ring zat om zijn vinger toen Bob in Jamaica lag, maar dat was de laatste keer dat hij gezien werd.
White schrijft: “Toen de kist eenmaal was verzegeld in een ceremonie met gesloten deuren, was de vraag waar hij was, eveneens verzegeld.”
Hij zegt dat toen de eigenlijke begrafenis van Bob naderde, Profeet Gad “in een onbeschrijfelijke woede” zou zijn.
Ziedend van woede zouden de ordonnansen van de Twaalf Stammen van Israël later Bob’s familie slaan met een rekening van drieduizend dollar voor “ceremoniële diensten verleend door de sekte tijdens de begrafenisdiensten.”
De no nonsense Jobson wees hen af: “Je krijgt geen tachtig zilverstukken van mij, Judassen.”
De ambtenaren confronteerden later Bob’s moeder Cedella met de eis te weten wat er van was geworden. Ook zij had een bot antwoord voor hen: “De ring gaat terug naar waar hij vandaan komt, net als Bob.”
Toen ze volhielden te willen weten waar hij precies te vinden was, zei White, keek ze met vernauwde ogen op en sloot het onderzoek glimlachend maar resoluut af:
“De ring gaat terug vanwaar hij komt. Hij is terug op de machtige hand van Zijne Majesteit. En jij… jij weet noch de dag noch het uur.”