In 1666 werd een nieuwe wet ingevoerd. En voor wie iets van de symboliek via getallen begrijpt, ziet dat het geen toeval dat getallen en tekens een groot deel uitmaken van de cultuur van de elite, en dat het jaar 666 werd gekozen.

De belangrijkste klanten in die dagen waren vissers. Zij hadden schepen en die moesten verzekerd worden.
Admiraliteit had de leiding over de Koninklijke Marine. En de Maritieme wet komt daar vandaan.

Schepen kunnen zinken. En vooral in die tijd gebeurde het dat schepen en bemanningen niet terugkeerden. Om wat voor reden dan ook. Misschien zonk het, misschien raakte het verloren, of misschien bleef het gewoon op een andere plek.

Maar hoe konden de achterblijvers dan verder? En wanneer zou een verzekering (trust) worden uitbetaald?
In 1666 besloot men, dat als een schip (of het bemanningslid) niet binnen 7 jaar na vertrek terugkeerde, het ‘VERLOREN OP ZEE’ werd verklaard. Dit betekent in feite: DOOD.
Niemand heeft bewezen dat die persoon nog in leven is, en daarom wordt hij/zij dood verklaard. Daarna pas vond uitbetaling van  de ‘verzekering’ plaats. En dan pas was de achterblijvende partner officieel weduwe/weduwnaar en kon weer opnieuw trouwen.

Wat heeft dat te maken met de huidige situatie?

Met je geboorteakte wordt een rechtspersoon, ook wel schip genoemd, gecreëerd.
Er wordt dan een trustfonds geopend.
MAAR… Aangezien geen enkel kind de eerste 7 jaar naar het gemeentehuis zal gaan en zeggen: Hé, ik leef nog…, worden ze als verloren op zee verklaard…

Dat betekent:
1. De ouder weet helemaal niet dat het kind is doodverklaard.
2. De ouder weet ook niet dat er een trustfonds op naam van zijn/haar kind staat.
3. En omdat niemand zich als erfgenaam meldt, eigent de overheid zich het trustfonds  toe.

De overheid kan met dit geld weer leningen en belggingen aangaan, waardoor er weer meer geld wordt gecreëerd.

Wat is dus uiteindelijk de Strawman/Stroman(?)