Het Probleem
Elk jaar worden kinderen van nog maar twee jaar verhandeld uit landen als Bangladesh, Pakistan en Soedan om als jockey te worden ingezet in de kamelenraces van de Perzische Golfstaten. Jonge kamelenjockeys worden vaak seksueel en lichamelijk misbruikt; de meesten zijn lichamelijk en geestelijk zwakbegaafd, omdat zij opzettelijk worden uitgehongerd om gewichtstoename te voorkomen.
Kinderjockeys lopen grote risico’s. Elk jaar raken velen ernstig gewond en verscheidene worden doodgereden door kamelen. Bijna alle jonge jockeys leven in kampen omheind met prikkeldraad in de buurt van de renbanen. Omdat de kinderen geïsoleerd zijn van hun familie en zich in een onbekende cultuur bevinden, zijn zij voor hun overleving afhankelijk van hun ontvoerders.
De regering van de VS schat dat er in de hele regio duizenden slachtoffers van mensenhandel zijn die worden uitgebuit als kameeljockeys. Mensenhandel is een vorm van moderne slavernij, waarbij slachtoffers worden gedwongen, opgelicht of gedwongen tot arbeid of seksuele uitbuiting.
De meeste kinderen die worden verhandeld om als kameeljockey te dienen, zijn zeer jong. Velen zijn niet in staat hun ouders of thuisgemeenschappen in Zuid-Azië of Soedan te identificeren, vooral na langdurige slavernij in het Midden-Oosten. In tegenstelling tot andere vormen van handel, waarbij meestal volwassenen of oudere kinderen betrokken zijn, stelt de handel in kameeljockeys enorme uitdagingen aan de regeringen van de landen van herkomst en aan niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) die de bevrijde kinderen proberen terug te brengen naar hun ouders en hun oorspronkelijke gemeenschappen.

Wat wordt er gedaan om het te stoppen?
De Trafficking Victims Protection Act van 2000 biedt de VS instrumenten om mensenhandel te bestrijden. De handel in kinderen voor sportdoeleinden, bijvoorbeeld als kameeljockey, is verboden volgens het Aanvullend Verdrag van de Verenigde Naties inzake de afschaffing van slavernij, de slavenhandel en instellingen en praktijken die gelijkenis vertonen met slavernij en Verdrag 182 van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO). Veel van de staten waar de handel in kameeljockey’s voorkomt, zijn partij bij de IAO-Verdragen 29 en 138, het Protocol bij het Verdrag van de Verenigde Naties tegen grensoverschrijdende georganiseerde misdaad inzake mensenhandel en het Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van het kind, die deze praktijk eveneens verbieden.
De Verenigde Staten werken samen met de Golfstaten om een einde te maken aan de handel in en de uitbuiting van minderjarigen als kameeljockey, en moedigen die landen aan om de sportactiviteit als traditioneel tijdverdrijf te laten terugkeren naar haar oorspronkelijke wortels. De VS werken ook samen met de landen van herkomst om de stroom van naar de Golfregio gesmokkelde kinderen te stoppen.

In december 2004 hebben de Verenigde Arabische Emiraten (V.A.E.) een opvanghuis opgericht voor voormalige slachtoffers van kameeljockeykinderen. Veel jongens die door het opvangcentrum worden geholpen zijn vertrapt, lijden aan gebroken ledematen en hebben nog nooit een dokter gezien. Naar verluidt zijn in 2004 maar liefst 400 kinderen gered en gerepatrieerd dankzij de inspanningen van vertegenwoordigers van het land van herkomst en NGO’s. Om te helpen bij de preventie heeft de V.A.E. strengere screeningprocedures ingevoerd (met inbegrip van irisidentificatiemethoden) op luchthavens en voert zij DNA- en botdichtheidstests uit om een positieve identificatie vast te stellen en de relatie tussen kind en ouder te beweren, maar er is nog veel meer nodig om te zorgen voor de redding van kinderen die gevangen zitten in een leven van vernedering.

Wat moet er gebeuren?
Bij een zo belangrijk en dringend probleem moet er veel worden gedaan. De V.S. vragen de regeringen de misdaad te voorkomen en de reddingen en bescherming van de slachtoffers op te voeren. Mensenhandelaars moeten worden vervolgd en wetten moeten worden aangescherpt en gehandhaafd.
Voor meer informatie kunt u terecht op de website van het Office to Monitor and Combat Trafficking in Persons van het ministerie van Buitenlandse Zaken:

Maandag 4 juli 2005 Pakistaanse kinderen zijn licht en lenig en dus felgegeerde jockeys voor de kamelenraces in de Verenigde Arabische Emiraten. Maar in het land van de sjeiks worden ze door hun bazen meestal als vee behandeld. De kinderen -vaak amper 5 jaar oud- worden door hun ouders verkocht aan tussenpersonen die grof geld aan de kinderhandel verdienen. Bij hun terugkeer in Pakistan zijn de jongetjes vaak rijp voor de psychiatrie.
22 Pakistaanse kindjockeys keerden deze week na jarenlang racen terug naar hun thuisland. Maar ze zijn er erg aan toe. De kinderen krijgen op dit moment psychologische begeleiding om hen te helpen hun ervaringen in de Golfstaten te vergeten.
Ze raakten getraumatiseerd door de spartaanse condities die hen door de kamelenhouders werden opgelegd. Zubair Ahmad Shad, een medewerker van de Pakistaanse kinderbescherming in Lahore, vertelde onlangs dat de kinderen naar de Golf worden gestuurd door mensenhandelaars. ,,In de meeste gevallen beloven zogenaamde agenten de ouders een buitenlandse baan voor de kinderen, maar ze verkopen hen als kamelenracers. Ze strijken daarvoor in de Golf maandelijks tot 500 US-dollar per kind op. Zolang het kind bij de kameelraces van nut is, geven ze daarvan ze 60 tot 140 dollar aan de Pakistaanse ouders.”
Hebzucht
Volgens Shad is het vaak niet de armoede die de ouders tot het verkopen van hun kinderen drijft, maar pure hebzucht. Hij voegt eraan toe dat de ouders vaak pleegouders van de kinderen zijn.
Eens in de Golf, krijgen de jongelui heel wat te verduren. ,,Ik sliep in een hele hete kamer, samen met een andere jockey en vier kameelverzorgers”, vertelde Shaukat na zijn terugkeer. De jongen is amper tien, maar kreeg een keihard regime opgelegd. ,,Ik ging slapen om 23 uur en stond op om 4 uur. Alles wat we kregen was een stuk brood en thee als ontbijt en een beetje rijst en linzen om de dag mee door te komen.”
Gebrek aan slaap en te weinig eten is een de standaardmethode voor de kameeleigenaars om het gewicht van hun jockeys laag te houden. Bij het minste vergrijp krijgen ze ervan langs. Er is ook sprake van folteringen met een zweep van kameelharen.
De 22 kinderen, die nu in Lahore worden behandeld wegens hun trauma’s, vertonen allemaal de littekens van hun leven als kameeljockey. ,,Ik ben niet bang om van een kameel te vallen”, vertelt de 6-jarige Yaqub. ,,In het begin wel, maar ik werd het gewoon. We vielen er voortdurend af, maar als je geen been brak, kroop je weer op je kameel en racete je verder.” Zijn twee jaar oudere vriendje heeft last heeft van een slecht geheelde armbreuk.
Het is nog onduidelijk wat de Pakistaanse overheid met de gerepatrieerde kinderen gaat aanvangen zodra ze uit het hulpcentrum ontslagen zijn. ,,Onze grootste uitdaging is de identificatie van de ouders”, zegt Zubair Ahmad Shad. Maar hij voegt er onmiddellijk aan toe dat het niet zeker is dat de overheid alle kinderen inderdaad naar hun ouders zal terugsturen. ,,Dan worden ze misschien opnieuw verkocht”, besluit Shad.