De staat van beleg is de vervanging van een burgerregering door een militair bewind, en de opschorting van burgerlijke juridische processen voor militaire bevoegdheden.
De staat van beleg kan voor een bepaalde tijd of voor onbepaalde tijd duren, en standaard burgerlijke vrijheden kunnen worden opgeschort zolang de staat van beleg duurt
De staat van beleg wordt meestal afgekondigd in tijden van oorlog en/of noodsituaties zoals burgerlijke onrust en natuurrampen.
De staat van beleg kan ook worden afgekondigd in gevallen van militaire staatsgrepen.

Gewoonterecht Doctrine van Noodzakelijkheid en Krijgsrecht.
Een juridische theorie die het vaakst in verband wordt gebracht met de staat van beleg is de ‘Common Law Doctrine of Necessity’. Hoewel veel landen, zoals de Verenigde Staten, niet het expliciete grondwettelijke recht hebben om de staat van beleg af te kondigen, interpreteren geleerden de wetgeving van de Verenigde Staten vaak zo dat de staat van beleg in tijden van noodzaak kan worden uitgevoerd.Landen zoals Pakistan hebben deze grondgedachte ook met grote bekendheid toegepast.

Wat is de staat van beleg? Hoewel er geen universele definitie is, verwijst de term vaak naar het gebruik van het leger voor wetshandhaving. Maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is het simpelweg oproepen van federale of staatsmilitairen om te assisteren tijdens een natuurlijke noodsituatie of burgerlijke onrust niet noodzakelijkerwijs hetzelfde als het invoeren van de staat van beleg.

Een blik op de geschiedenis van de wetten rond het gebruik van het leger bij wetshandhaving kan ook aanwijzingen geven over wat Amerikaanse geleerden en functionarissen tegenwoordig als krijgswet beschouwen.

Wat is de staat van beleg?
Hoewel het niet specifiek is gedefinieerd in de Amerikaanse grondwet, beschouwen veel juristen de krijgswet als het gebruik van militairen om het normale rechtssysteem van een land in tijden van nood drastisch te ondersteunen of volledig te vervangen. Of een bepaalde inzet van het leger het niveau van de staat van beleg bereikt, hangt af van hoeveel militaire steun of actie er precies wordt gebruikt.

Onder de totale staat van beleg wordt het normale Amerikaanse wetshandhavings- en rechtssysteem vervangen door een strengere reeks wetten en straffen die volledig worden gecontroleerd door het leger of de uitvoerende macht. Het normale systeem van checks and balances dat in de grondwet is ingebouwd, wordt opgeschort.

Hoewel het in sommige juridische discussies ter discussie staat, kan de staat van beleg ook in fases voorkomen, zonder dat het ooit tot een totale overname door het leger komt. Onder de huidige Amerikaanse wetgeving kan de president, het Congres of een lokale militaire commandant in bepaalde situaties een zekere mate van krijgswetgeving opleggen.

Wie kan de staat van beleg afkondigen?
De staat van beleg kan worden afgekondigd door de Amerikaanse president, de gouverneur van een staat of, in beperkte noodgevallen, door een lokale militaire commandant. Hoe en wanneer de staat van beleg wordt afgekondigd, wordt bepaald door een reeks wetten.

Voorbeelden van de staat van beleg in de VS
De eerste keer dat de staat van beleg werd afgekondigd in de VS was in New Orleans door generaal Andrew Jackson tijdens de oorlog van 1812, hoewel de beslissing niet populair was bij zowel het publiek als de andere takken van de regering. Jackson kreeg van een rechter een boete van 1000 dollar omdat hij een verslaggever had laten arresteren die een kritisch artikel over de maatregel had geschreven. Later, toen hij het presidentschap had verlaten, gebruikte hij zijn invloed om het Congres ervan te overtuigen een speciale wet aan te nemen om zijn geld terug te krijgen.

In totaal is de staat van beleg ongeveer 68 keer afgekondigd in de VS, volgens het Brennan Center for Justice, een onpartijdig instituut voor wetgeving en beleid. In de meeste van die 68 gevallen waarin federale troepen werden ingezet binnen de grenzen van de VS ging het om arbeidsonrust (29 keer) en die 68 keer dat de staat van beleg werd uitgeroepen, resulteerde in ongeveer 33 afzonderlijke rechtszaken tegen de afkondiging. De staat van beleg werd voor het laatst officieel afgekondigd in de VS in 1963.

Tweemaal werd de staat van beleg nationaal ingevoerd door een president tijdens oorlogstijd, eerst door Abraham Lincoln in grensstaten tussen het Noorden en het Zuiden tijdens de Burgeroorlog en daarna opnieuw door lokale militaire functionarissen in Hawaï tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit werd later goedgekeurd en uitgebreid door het uitvoerend bevel van Franklin Roosevelt om ook Japans-Amerikanen aan de westkust op te sluiten. Beide staat van beleg-verklaringen werden aangevochten in de rechtbank en beide keren oordeelden de rechtbanken dat op zijn minst een deel van deze implementaties ongrondwettelijk of te ruim toegepast waren.

In feite is het zo dat bijna elke keer dat actieve troepen werden gemobiliseerd voor wetshandhaving in de VS, er een reactie kwam in het hele land, met debatten voor en tegen die jaren duurden.

In verschillende voorbeelden van de staat van beleg – zoals toen president George W. Bush buitenlandse gevangenen in een gevangenis in Guantanamo Bay, Cuba, buiten de jurisdictie van de Amerikaanse rechtbank plaatste en later door het Hooggerechtshof werd overruled, of een maas in de huidige wet die president Donald Trump de controle gaf over alle troepen van de Nationale Garde van DC die in het district werden ingezet tijdens de opstand bij het Capitool op 6 januari 2021 – hebben het Congres en de rechtbanken meestal snel en krachtig gereageerd op elke binnenlandse militaire inzet. Omdat de staat van beleg de grondwettelijke verdeling van bevoegdheden omzeilt en extra noodbevoegdheden toekent aan de uitvoerende macht, vallen dergelijke gebeurtenissen meestal niet goed bij de andere takken van de regering.

Twee wetten die werden uitgevaardigd als gevolg van eerdere acties zijn de Insurrection Act en de Posse Comitatus Act. Beide worden nu veel gebruikt in noodsituaties, ook al wordt hun grondwettigheid meer dan 100 jaar nadat ze werden uitgevaardigd nog vaak in twijfel getrokken. De Insurrection Act beschrijft de enige momenten waarop federale troepen mogen worden gebruikt in een binnenlandse rol, terwijl de Posse Comitatus Act hun gebruik in die omstandigheden beperkt.

Voorbeelden van troepengebruik buiten krijgswet in de VS
Federale troepen kunnen worden ingezet om de openbare orde te handhaven zonder een officiële afkondiging van de staat van beleg. In de VS zijn ze ten minste 14 keer ingezet onder de Insurrection Act vóór de jaren 1990 en 23 keer sinds 1992 onder de Posse Comitatus Act, volgens de Congressional Research Service.

In 1932 gaf president Herbert Hoover het leger de beroemde opdracht om protesterende veteranen en hun gezinnen te verwijderen uit een kampement in de buurt van het Amerikaanse Capitool, waar ze protesteerden tegen de vertraagde uitbetaling van hun oorlogsbonus. Douglas MacArthur en George Patton waren beiden betrokken bij de operatie, waarbij tanks en soldaten met vaste bajonetten een kamp vol veteranen en hun gezinnen opruimden. Het viel niet goed bij de publieke opinie.

Hier zijn enkele andere voorbeelden van recente federale troepeninzet per decennium:

1950 — President Dwight D. Eisenhower gebruikte federale troepen om schoolintegratie af te dwingen in Arkansas;
60er jaren — President Lyndon Johnson gebruikte ze om rellen neer te slaan na de moord op Martin Luther King Jr;
Jaren 1970 — President Richard Nixon gebruikte ze om anti-oorlogsprotesten te stoppen, waaronder die op de Kent State University in Ohio;
Jaren ’80 — President George H.W. Bush gebruikte troepen om een einde te maken aan plunderingen na de orkaan Hugo;
Jaren 1990 — President Bill Clinton gebruikte ze om te helpen bij de belegering van het hoofdkwartier van een religieuze sekte in Waco, Texas;
Jaren 2000 — President George W. Bush zette troepen in om plunderingen na orkaan Katrina te voorkomen;
2010 — President Barack Obama gebruikte ze tijdens de bezetting van een National Wildlife Refuge door politieke extremisten;
2020 — President Donald Trump gebruikte ze tijdens rassenonrust.
Wat is de Opstandingswet?
De Insurrection Act van 1807 gaf de president de mogelijkheid om troepen in actieve dienst en de National Guard in te zetten binnen de VS wanneer dat nodig was. Het activeren van troepen is toegestaan:

Op verzoek van de wetgevende macht van een staat. Als de wetgevende macht niet snel bijeen kan worden geroepen, kan de gouverneur ook federale bijstand vragen tijdens een opstand in die staat.
Als er een opstand plaatsvindt in een staat en die staat kan of wil niet zorgen voor de bescherming van zijn burgers, dan kunnen federale troepen worden ingezet om de orde te handhaven.
Als er een opstand is in een staat waardoor het onpraktisch is om de wet te handhaven in een andere staat, kunnen die staten federale bijstand vragen.
Als een staat er niet in slaagt om federaal gegarandeerde rechten te bieden, kan federale hulp worden toegestaan om de burgers te beschermen.
De president moet eerst een proclamatie uitvaardigen waarin hij opstandelingen beveelt zich te verspreiden voordat hij een beroep kan doen op de Insurrection Act.

Wat is de Posse Comitatus Act?
De Posse Comitatus Act, voor het eerst uitgevaardigd in 1878, verbiedt in principe federale troepen om te assisteren bij binnenlandse rechtshandhaving tenzij de president operaties heeft bevolen onder de Insurrection Act of aanverwante wetten. Het is het juridische precedent dat tegenwoordig wordt gebruikt bij de meeste militaire betrokkenheid bij civiele activiteiten.

De wet werd oorspronkelijk uitgevaardigd als reactie op Lincolns beroep op de staat van beleg tijdens de Burgeroorlog om militaire rechtbanken te gebruiken om burgers te berechten en om bevrijde slaven te beschermen tegen mishandeling in de pas bevrijde staten na de afscheiding.

De wet staat militair personeel alleen toe om de burgerpolitie te assisteren bij het handhaven van bestaande wetten, terwijl het de federale overheid de bevoegdheid geeft om ervoor te zorgen dat federale rechten eenzijdig worden verstrekt en landelijk worden gehandhaafd.

Gerelateerd: Alles wat u moet weten over de militaire dienstplicht

De Nationale Garde mobiliseren voor de staat van beleg
De grondwet van de meeste staten staat toe dat de regering van de staat de troepen van de Nationale Garde mobiliseert voor wetshandhaving binnen de staat. Staten hebben vaak ook overeenkomsten met elkaar die het mogelijk maken troepen in te zetten in naburige staten tijdens noodsituaties. Als ze dienen in een staats- of een Titel 32-status, die meestal gereserveerd is voor activeringen rond natuurrampen, mogen de leden van de Guard de wetten van hun staat handhaven.

Als leden van de Guard echter worden opgeroepen voor federale dienst, worden ze onderdeel van de federale strijdkrachten en zijn ze bijgevolg beperkt in hun taken door de Posse Comitatus Act.

Wat mag het leger doen tijdens de staat van beleg?
Normaal gesproken mogen actieve troepen alleen binnenlandse taken uitvoeren die te maken hebben met de nationale defensie. Hieronder vallen zaken als terrorismebestrijding, drugsbestrijding of het omgaan met massavernietigingswapens. Als er een situatie bestaat waarin het leger moet dienen als wetshandhaver, moet dit schriftelijk worden goedgekeurd door de president of, in noodgevallen, door de plaatselijke militaire commandant.

Federale troepen die optreden onder de Posse Comitatus Act zijn beperkt tot het uitvoeren van de taken van een gedeputeerde posse om de burgerpolitie te assisteren bij het handhaven van bestaande wetten. In feite is het leger sterk beperkt in welke taken het precies mag uitvoeren bij het assisteren van de burgerpolitie, regels die zijn vastgelegd in DoD Instructie 3025.21. Army Doctrine ADP 3-28 geeft ook details over de ondersteuning van civiele autoriteiten door de defensie.

Federale strijdkrachten die assisteren bij civiele wetshandhaving moeten te allen tijde onder federaal militair commando en controle blijven.

Lokale militaire commandanten hebben ook de bevoegdheid om tijdelijk federale troepen in te zetten om de orde te handhaven tijdens grootschalige onverwachte ongeregeldheden die de orde bedreigen of die een aanzienlijk verlies aan mensenlevens of vernieling van eigendommen kunnen veroorzaken.

Beperkingen op de staat van beleg
Wetshandhavingsondersteuning tijdens de staat van beleg valt uiteen in twee grote categorieën: direct en indirect. Directe ondersteuning bestaat uit het handhaven van de wet en het fysiek contact met overtreders. Indirecte ondersteuning bestaat uit hulp aan civiele wetshandhavingsinstanties, maar niet uit wetshandhaving of direct contact met overtreders.

Indirecte ondersteuning omvat logistiek, transport en training, behalve in levensbedreigende noodsituaties.
Directe ondersteuning omvat het uitvoeren van zoekacties of strafrechtelijke onderzoeken, het verrichten van arrestaties, achtervolgingen en zelfs verkeerscontroles.
Militairen in een federale activeringsstatus onder titel 10 mogen niet worden betrokken bij directe civiele wetshandhavingsactiviteiten, tenzij de president, de Amerikaanse grondwet of een besluit van het Congres hier uitdrukkelijk toestemming voor geeft. Er zijn zeer specifieke regels voor het gebruik van geweld door militair personeel.

Er bestaan zelfs wetten die voorkomen dat het DoD onbemande vliegtuigsystemen (drones) gebruikt om civiele autoriteiten te helpen zonder specifieke toestemming van de minister van Defensie en die voorkomen dat troepen operaties uitvoeren op een stemlokaal tenzij het nodig is om “gewapende vijanden van de Verenigde Staten af te weren”.

Krijgswet in de VS vandaag de dag
Hoewel de uitvoerende macht vaak een beroep doet op het leger om de civiele rechtshandhaving te ondersteunen, staan het Congres en de rechterlijke macht vaak afwijzend tegenover deze acties en, afhankelijk van de situatie, proberen ze dit te voorkomen. Bijvoorbeeld: zie Rasul v. Bush.

In een zaak uit 1946 met betrekking tot de implementatie van de staat van beleg in Hawaï, zei het Hooggerechtshof in zijn uitspraak:

“Ons regeringssysteem is de antithese van een totale militaire heerschappij en het is onwaarschijnlijk dat de oprichters een volledige militaire overheersing binnen de grenzen van een grondgebied dat deel uitmaakt van dit land hebben overwogen.”

Aan het debat en de spanning over wanneer het gepast is om federale troepen of troepen van de Nationale Garde in te zetten voor de staat van beleg zal waarschijnlijk geen einde komen.

De Europese Commissie werkt hard aan de digitale variant van de euro en wil later deze maand met een wetsvoorstel komen. Het kabinet heeft een aantal ‘eisen’ op tafel gelegd waar de digitale euro aan moet voldoen. Op 28 juni, vlak voordat heel Europa op vakantie gaat, komt de Europese Commissie met een voorstel voor de invoering van de digitale euro.

Een digitale euro is een elektronische euro. Een wettig betaalmiddel, uitgegeven door de centrale bank. De munt bestaat alleen in elektronische vorm bestaat, dus niet uit munten en bankbiljetten. De digitale euro is er nog niet voor het grote publiek, maar komt wel steeds dichterbij.

Invoering van de digitale euro

De Central Bank Digital Currency (CBDC) wordt mogelijk een nieuw betaalmiddel in de eurozone. Deze digitale euro is zowel een vorm van giraal, dus digitaal geld, als ook een vorm van publiek geld: geld dat door een centrale bank wordt uitgegeven en waar een overheid dekking voor biedt. Dit in tegenstelling tot het girale geld waar burgers nu mee afrekenen: dat wordt uitgegeven door commerciële banken.

In 2021 is de Europese Centrale Bank (ECB) haar onderzoek gestart naar de digitale euro. In het onderzoek wordt onder meer gekeken naar een mogelijk ontwerp voor deze munt, wat de impact van de digitale euro op de markt zal zijn en hoe de digitale euro zou kunnen worden verspreid.

Naar verwachting zal het onderzoek van de ECB tot het derde kwartaal van 2023 duren. Al in de zomer van dat jaar zal de Europese Commissie naar alle waarschijnlijkheid een voorstel doen omtrent de digitale euro. Dit voorstel zal door het Europees Parlement en de Raad van Ministers moeten worden goedgekeurd. Het Nederlandse kabinet staat open voor een digitale euro, maar erkent ook de mogelijke nadelen van een dergelijke munt.

1. De euro in het digitale tijdperk

Door de sterke toename van het gebruik van digitale betaalmiddelen de laatste jaren is de Europese economie in steeds grotere mate gaan draaien op privaat geld. Dit geld wordt uitgegeven door commerciële banken: commerciële banken lenen geld van de centrale bank en lenen dat vervolgens uit aan burgers en bedrijven. Dit geld steunt op het gegeven dat het ingewisseld kan worden voor contant geld (door bijvoorbeeld te pinnen). Contant geld is een vorm van publiek geld: geld dat gedrukt en direct uitgegeven wordt door een centrale bank. Dit betekent dat een overheid dekking biedt voor dit geld. De waarde van privaat geld is afhankelijk van het vertrouwen dat dit geld ingewisseld kan worden tegen contant, publiek geld, dat gedekt wordt door een overheid. Publiek geld vormt zo een fundament voor de Europese economie.

De Europese Centrale Bank vreest dat de positie van publiek geld in het geding komt door de toename van het gebruik van digitale betaalmiddelen. Europese burgers zijn immers de laatste jaren meer gaan pinnen, waardoor (privaat) giraal geld steeds belangrijker wordt ten opzichte van (publiek) contant geld. Volgens de ECB zou dit kunnen zorgen voor financiële instabiliteit, omdat een groot deel van het geld zo buiten de directe dekking van een overheid valt. Als een bank bijvoorbeeld omvalt, kan de overheid niet garanderen dat al het girale geld bij die bank beschikbaar blijft voor burgers en bedrijven. Daardoor kan een groter deel van de economie nadeel ondervinden als commerciële banken in de problemen komen. De Europese Centrale Bank heeft weinig grip en daarmee ook weinig mogelijkheden om financiële schokken te voorkomen of bestrijden.

2.De digitale euro als oplossing?

De Europese Centrale Bank werkt momenteel aan het ontwerp van een digitale euro als oplossing voor dit probleem. Deze munt zou een vorm van giraal geld zijn dat tegelijkertijd een vorm van publiek geld is, omdat het wordt uitgegeven door een centrale bank. Door in te spelen op de wens van consumenten om digitaal te bankieren, hoopt de ECB terrein te winnen op privaat geld. Als de introductie van de munt erin slaagt ervoor te zorgen dat een groter deel van de economie steunt op publiek geld, zou de ECB meer grip krijgen en de financiële stabiliteit van de eurozone toenemen. De digitale euro zou ook andere voordelen met zich mee kunnen brengen, zoals het vergemakkelijken van het overmaken van geld naar het buitenland.

Meerdere critici hebben opgeworpen dat de introductie van een dergelijke munt ook veel nadelen met zich mee kan brengen. Zo bestaat er een angst dat de overheid als uitgever van deze munt inzage zal krijgen in al het betaalverkeer dat met deze munt plaatsvindt. Dit zou de privacy van Europese burgers in grote mate aantasten. Daarnaast kan een digitale munt geprogrammeerd worden. Critici stellen dat de Europese Unie of nationale overheden de munt zo zouden kunnen programmeren dat het bijvoorbeeld niet mogelijk is er sigaretten van te kopen. Dit zou een inperking van de vrijheid van burgers betekenen. Tot slot wordt de toegevoegde waarde van een dergelijke munt bevraagd.

3.Nederlandse positie

Ook in de Nederlandse politiek wordt over de voor- en nadelen van de digitale euro gediscussieerd. Kamerleden hebben onder meer zorgen geuit over de veiligheid van de munt en wat de invoering ervan zal betekenen voor de privacy van consumenten. Het kabinet erkent naast de voordelen ook deze nadelen van een digitale euro. Ondanks dat het open staat voor een dergelijke munt, heeft minister van Financiën Sigrid Kaag in januari 2023 ook aangegeven dat het kabinet de invoering van de munt zeker niet als iets onvermijdelijks ziet. In een brief aan de Tweede Kamer in mei 2023 gaf Kaag aan dat haar voorkeur uitgaat naar “een digitale vorm van contant geld,” die zal zorgen voor “een grotere mate van anonimiteit ten opzichte van bestaande digitale betalingen”.

Vanuit deze positie probeert Nederland op Europees niveau dan ook duidelijke voorwaarden te formuleren voor een eventuele invoering van de munt. De gezamenlijke verklaring die volgde op de bijeenkomst van de Eurogroep van januari 2023 reflecteert de Nederlandse positie. Zo bevat deze verklaring de eis dat er een brede democratische basis moet zijn voor deze munt onder de Europeanen. Om dit te bereiken stellen de landen hoge eisen aan de digitale euro op het gebied van veiligheid en privacy. Daarnaast moet de munt duidelijke voordelen opleveren voor de economie en makkelijk en breed toegankelijk zijn. Tot slot hebben de leden van de Eurogroep in de verklaring onderstreept dat de digitale euro slechts een aanvulling mag zijn op contant geld en niet een vervanging ervan.

Voor de Tweede Kamer vormde met name de mogelijke ‘programmeerbaarheid’ van de digitale euro een struikelblok. Daarmee zou de munt bijvoorbeeld alleen voor bepaalde goederen of diensten (die gezond of schoon zijn) kunnen worden gebruikt. Inmiddels heeft de Eurogroep zich expliciet tegen de programmeerbaarheid van de digitale euro uitgesproken, waarmee die zorg van Nederland is weggenomen.

4.Besluitvorming

In 2021 begon het onderzoekstraject van de Europese Centrale Bank naar een Europese digitale munt. In 2022 is de ECB gestart met het verkennen van verschillende opties voor de vorm die een dergelijke munt zou moeten krijgen en is het begonnen aan de ontwikkeling van een prototype. De uitkomsten van het onderzoek zullen naar verwachting in de herfst van 2023 bekend gemaakt worden.

Al in de zomer van 2023 zal de Europese Commissie een wetgevend voorstel doen dat de basis zal moeten vormen voor de invoering van de digitale munt. Voor een eventuele realisatie van deze munt is vervolgens ook nog toestemming nodig van het Europees Parlement en de Raad van Ministers. Zelfs als alle betrokken partijen op korte termijn instemmen, zal de digitale euro waarschijnlijk niet gebruikt kunnen worden voor het jaar 2026.

5.Meer informatie

•  Economisch en monetair beleid https://www.europa-nu.nl/id/vhwohwhltpgo/economisch_en_monetair_beleid
•  Eurobeleid https://www.europa-nu.nl/id/vga3c23fynxc/eurobeleid
•  Website Europese Centrale Bank (ECB) https://www.ecb.europa.eu/paym/digital_euro/html/index.nl.html

https://www.nvb.nl/publieke-digitale-euro/wat-is-een-digitale-euro/

De vijf Nederlandse banken ABN AMRO, ING, Rabobank, Triodos Bank en de Volksbank hebben hun krachten gebundeld onder de naam Transactie Monitoring Nederland (TMNL). Samen gaan zij de strijd aan tegen financiële criminaliteit, door in samenhang de betalingstransacties van de banken te monitoren op signalen die mogelijk kunnen duiden op witwassen en terrorismefinanciering.

TMNL brengt transactiegegevens van verschillende banken bij elkaar en legt daar betekenisvolle verbanden tussen. Om deze mogelijk ongebruikelijke transacties te kunnen detecteren bouwt TMNL steeds slimmere modellen. Deze modellen worden doelmatig en verantwoord ingezet, waarbij risico’s op bijvoorbeeld discriminatie worden uitgesloten.

Elektrocultuur tuinieren is een geavanceerde en fascinerende methode voor het kweken van planten die gebruik maakt van elektrische stromen om de ontwikkeling van planten te bevorderen en de productie te verhogen. Hoewel deze methode relatief nieuw is en weinig bekendheid geniet, is ze de laatste tijd steeds populairder geworden onder tuiniers en academici.
Dit leren we niet op school, goed voor dieren, schonere lucht en groei

Hoe maak je een elektrocultuurantenne?

In deze video komen de volgende deelonderwerpen aan bod:

• Hoe moet je de draad om de stok draaien?
• de hoogte van de antenne
• welke houtsoorten je kunt gebruiken
• de hoeveelheid antennes
• het toevoegen van edelstenen en kristallen