Paul Craig Roberts is een Amerikaans econoom en auteur. Voorheen bekleedde hij een onderkabinetfunctie in de federale regering van de Verenigde Staten en doceerde hij aan verschillende universiteiten van de V.S. Hij is een voorstander van de aanbodzijde-economie en een tegenstander van het recente buitenlandse beleid van de V.S.

Home

Roberts promoveerde aan de Universiteit van Virginia waar hij studeerde bij G. Warren Nutter. Vervolgens doceerde hij aan de Stanford University en de University of New Mexico voordat hij aan de slag ging als analist en adviseur bij het Amerikaanse Congres, waar hij werd gecrediteerd als de voornaamste auteur van het oorspronkelijke ontwerp van de Economic Recovery Tax Act van 1981. Hij was de Amerikaanse assistent-secretaris van Financiën voor Economisch Beleid onder president Ronald Reagan en – nadat hij de regering had verlaten – bekleedde hij tien jaar lang de William E. Simon-leerstoel voor economie aan het Center for Strategic and International Studies en zat hij in verschillende raden van bestuur van ondernemingen. Als voormalig redacteur bij The Wall Street Journal verschenen zijn artikelen ook in The New York Times en Harper’s, en hij is de auteur van meer dan een dozijn boeken en een aantal collegiaal getoetste artikelen.
In 1987 werd Roberts door de Franse president François Mitterrand geïnaugureerd in het Legioen van Eer met de rang van chevalier (ridder). Hij ontving ook de “Meritorious Service Award” van het Ministerie van Financiën van de Verenigde Staten en de “International Journalism Award for Political Analysis” van de Mexicaanse Persclub.
Sinds zijn pensionering is hij door de Anti-Defamation League, het Southern Poverty Law Center en anderen beschuldigd van antisemitisme en samenzweringstheorie.

Jeugd en opvoeding
Roberts behaalde een Bachelor of Science graad in industrieel management aan het Georgia Institute of Technology, waar hij werd ingewijd in de Phi Delta Theta broederschap. Na de universiteit, in 1961, kreeg hij een Lisle Fellowship om een rondreis door de Sovjet-Unie te ondernemen. Volgens een later profiel van Roberts in The New York Times, leidde zijn ervaring met het kijken naar een rij voor vlees in Tasjkent ertoe dat hij “opnieuw geboren” werd als aanhanger van de supply side economics.

Na zijn terugkeer in de Verenigde Staten, schreef Roberts zich in voor graduate cursussen aan de University of California Berkeley en Stanford University, voordat hij een Ph.D. in economie behaalde aan de University of Virginia, waar hij studeerde als Thomas Jefferson Scholar. Zijn proefschrift, voorbereid onder supervisie van G. Warren Nutter, was getiteld An Administrative Analysis of Oskar Lange’s Theory of Socialist Planning en evolueerde wat Roberts beschreef als “seminal but neglected” ideeën uiteengezet door Michael Polanyi in zijn tekst The Logic of Liberty uit 1951.

Na voltooiing van zijn doctoraalstudie bracht Roberts een jaar door met een onderzoeksbeurs aan de Universiteit van Oxford, waar hij lid was van het Merton College.

Vroege carrière
Roberts begon zijn loopbaan met onderwijsopdrachten aan het Virginia Polytechnic Institute, de Universiteit van New Mexico, Stanford University en Tulane University. Hij was hoogleraar bedrijfskunde en hoogleraar economie aan de George Mason University en was de inaugurele William E. Simon Chair in Political Economy aan de Georgetown University, waar hij 12 jaar diende. Terwijl hij gasthoogleraar was aan Georgetown University, werd hij ingehuurd als economisch adviseur van het Amerikaanse Congreslid Jack Kemp, en later ook als economisch adviseur van de Amerikaanse Senator Orrin Hatch, als stafmedewerker van het Defence Appropriations Subcommittee, en als hoofdeconoom van de minderheidsstaf van de United States House of Representatives Committee on the Budget. Hij wordt genoemd als de belangrijkste auteur van het oorspronkelijke ontwerp van de Economic Recovery Tax Act van 1981.
In deze periode leverde hij ook columns aan Harper’s en The New York Times en was hij associate editor van de opiniepagina van The Wall Street Journal.

Latere carrière
In december 1980 was Roberts, samen met Alan Greenspan en Herbert Stein, een van de drie sprekers op het tweedaagse National Forum on Jobs, Money and People in het Innisbrook Resort and Golf Club in Palm Harbor, Florida. Twee maanden later, in 1981, werd hij door president van de Verenigde Staten Ronald Reagan benoemd tot Assistant Secretary of the Treasury for Economic Policy. Als assistent-secretaris van Financiën was hij een drijvende kracht achter het economisch beleid van de eerste termijn van de regering-Reagan en werd hij geprezen als het “economisch geweten van Ronald Reagan”. Niettemin wekte zijn bijzondere ijver voor aanbodzijde-economie in sommige kringen binnen de regering wrok op, waarbij Larry Kudlow – toen een ambtenaar in het Office of Management and Budget – zei dat “Craig zichzelf zag als de hoeder van het Reagan-vlam. Alleen Craig wist wat goed was. Niemand anders wist wat juist was”. Roberts’ bezorgdheid over de Amerikaanse begrotingstekorten bracht hem in conflict met andere Reagan-tijdperk functionarissen zoals Martin Feldstein en David Stockman.

Roberts nam in februari 1982 ontslag om terug te keren naar de academische wereld. Hij was senior research fellow aan het Hoover Institution, van 1983 tot 1993 was hij de William E. Simon Chair in Political Economy aan het Center for Strategic and International Studies en van 1993 tot 1996 was hij distinguished fellow aan het Cato Institute.
Van 1983 tot 2019 was Roberts bestuurslid van negen verschillende Value Line beleggingsfondsen. Tussen 1992 en 2006 zat hij in de raad van bestuur van A. Schulman en was volgens het bedrijf op het moment van zijn pensionering haar langstzittende onafhankelijke bestuurder.

Opvattingen over de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust
In 2019 schreef Roberts ter ondersteuning van de opvattingen van Holocaustontkenner David Irving, waarbij hij beweerde dat “Irving, zonder enige twijfel de beste historicus van het Europese deel van de Tweede Wereldoorlog, op zijn grote kosten heeft geleerd dat het uitdagen van mythen niet ongestraft blijft… Ik zal het verhaal over hoe dit zo gekomen is vermijden, maar ja, je raadt het al, het waren de Zionisten”[45] Roberts voegde eraan toe dat “er nooit Duitse plannen, of bevelen van Hitler, of van Himmler of wie dan ook zijn gevonden voor een georganiseerde holocaust door gas en crematie van Joden…. De “dodenkampen” waren in feite werkkampen. Auschwitz bijvoorbeeld, nu een Holocaust museum, was de locatie van Duitslands belangrijkste kunstrubberfabriek. Duitsland was wanhopig op zoek naar arbeidskrachten.”